بی صبرانه منتظر دیدارت بودم.

       که!

در غروبی غم انگیز و سیاه در سرای عشاق 

دست در دست دیگری دیدمت.

        و

نیشخند زنان از کنارم گذشتی

         و

بانگاهت وجودم را به کوهی از یخ بدل کردی

          و

تمام احسا سم به عشق را از روح وجسم خسته ام ربودی

دیگر عشق را به ادمیان خا کی نثار نمیکنم چون بی معناست

                 و

در این دنیای فانی به یک چیز دلبسته ام

و کسی نیست به جز

                              ( خدا..........

                          وقتی عاشقی نبود!

                     توووووووو
 

                  شدی قصه ی عشق.

در این غربت بی سامان.

من تورا کم دارم!z

تا سر بر شانه هایت بگذارم.

تا از ته دل بگریم واز بی وفاییهای روزگار شکفه کنم و

به تو.....تنها به تو بگویم!

تا چه اندازه دنیا به من جفا کرد و

تا چه اندازه دشنه از پشت خوردم.

تا شاید دستان گرمت واغوش مهربانت

کمی تسکین بخش روح و جسم ازرده ام شود.

گفتی:می روم!

اغوش در اغوشت.لب برلبت.

با بغضی فراموش ناشدنی.

زیر باران پاییزی.درهوایی مه الود.

گفتم:نرو!

برگشتم که موهایت را نوازش کنم ولبانت را غرق دربوسه.

ولی ندیدمت رفته بودی!

هنوز لبم. هنوز اغوشم:گرم حضور خیالیت است و

نگاهم به جاده ایی که رفتی ونیمکت تنهاییمان که همیشه بوی تو را دارد.

ولی زیر نگاه زمستانی من یخ بسته.

دراین بهت و نا با وری دنیای امروز

با این قلب  های یخی انسان ها. 

در زمانی که محبت گل نایابیست.

 به چه کسی باید گفت:

                         با تو خوشبخت ترین انسانم؟